Dilin kemigine aklin prangasi

Aklimda cevirecegime dilimde cevirmeliydim.
Boylece belki, derin meseleler havuzuna salmamis, havada titresip bitmis bir ses olarak birakabilirdim.

Yapmadim.
Yapamadim.

Soylemeli miydim?
Soyleyecegim her sozun birden cok aciklamasi olabilirdi.
Altindan kalkmam gereken farkli bir sorumluluk katmani olabilirdi.
Dahasi soyledikten sonra ne soyledigimi bilemeyebilirdim.
Aciklamam gereken cokca sey cikabilir ama hicbirinin farkina varmayabilirdim.
Bir bulut sistemin parcasi olabilirdi, kelimeler birbi ustune cikar, benim soyledigim ama sonra harf yiginina donmus bir obek olabilirdi.

Sustum.

Herhalde aklimdan gecirirken de ortasindan okunmaya baslanmis kitap kivamindaydi.
Bir baslangicini hic bulamadim, sonunu da belki bu yuzden hic goremedim.
Sonunu gorsem basini merak eder miydim?

Tamam, tek gun vardir hayatta, o da bugundur.
Pratikte de dogru olsa bu, teorik kismi zihnin koydugu engeller kisminda yerini aliyor.
Soylemeli miydim?
Hayatimin bugunden onceki veya sonraki yasanmamakta olan hangi kismini etkilyebilirdi..?
Sadece benim mi?

Gecenin uykuya ayrilmasi gerektigi halde yatakta donup tavana bakildigi kisminda, fonu karanlik tavan ve yanmayan avize olusturmazdi belki boyle. Gecenin boyle bir kismi da hatta bertaraf edilmis olurdu, uyunurdu en basit haliyle. Sabahinda uyurken gorulen ruya kalirdi akilda, zaten o da kisa zamanda unutulurdu.
Ruyayi uyanikken gorunce unutamiyorsun. . .

Kotusu bu olsa gerek;
Bir sebeple susup, yeri zamani gectikten sonra “dese miydim” demek.
Keske demek kotu, keskeye bile varamamak nice zaman sonra, berbat.
Bu olsa gerek.

Dilin kemigi yok lakin aklin prangasi var.
Onun zindanlarinda zamanin bilindik kavrami asla asina olunamayan belirsiz bir hal aliyor.

Dese miydim?
Neyi?..